تاج بندگی...

مشکی است...همان رنگ همیشگیِ عشق....و البته که چه دوست داشتنی است....

سیاه است....ولی سیاهی اش به شب می ماند....نه شب تار...بلکه همان شب های زیبای پر ستاره و روشن..

همان لحظات آرام ، و سکوت پر معنای شب هنگام ...... و به راستی که چه آرامشی دارد آغوش گرمش....

تاجی است برای خودش...آن هم تاج بندگی...همانی که خیلی ها معرفی اش کردند بی آن که خود بشناسندش.

گفتند لباس زندانی هاست...نماد فقر بیچاره هاست.....گفتند به سر کن......ولی تنها زمانی که به پابوس آقا می روی

نمی دانستند که اگر از اول چادر به سر بود که به زندان نمی رفت.....اگر بی چاره بود که نمی توانست چادر به سر کند

نمی دانستند که لذتی ندارد چادر به سر کردنی که در حرم آقا باشد و به احترام ایشان نباشد..به زور باشد..به زور مأمورانی که معذورند و بی اختیار...

آری...خیلی ها گفتند به سر کردنش امل بازی است....متحجر گرایانه فکر کردنست....

مسخره کردند..بی احترامی کردند...ولی هیچگاه فکر نکردند...

نیندیشیدند که در این وانفسا و روزگار غریب اگر خودت هوای خودت را نداشته باشی چه انتظاری می رود از دیگران

با خود نگفتند که اگر گوهر تابناک وجودت را در پهنای امنش حفظ نکنی می ربایندش همان دزدان هوس ران فرصت طلب

همان هایی که تایید می کنند راه اشتباه و سراسر گناه خودنمایی را تا دور کنند تو را از گوهر عفتت

همان حیا و نجابت دخترانه ای که حالا خیلی ها از دستش داده اند بی آن که خود بدانند

و چه ضرری کردند همان ها زمانی که فکر می کردند برداه اند ولی حالا....

من اما با هیچ کدام از این حرف ها کاری ندارم

همان هایی که می گویند حجاب محدودیت است.خب باشد من این محدیت دوس داشتنی را سخت دوس می دارم

و پیله می کنند مدام به چادری که پروانه پرور است....

و من برای پروانه شدن و پروریده شدن و پروراندن پروانه های بیشتر آماده می شوم...

هرروز به سر می کنم چادرم را و با افتخاری بیشتر،قدم هایم را استوار  میکنم.

و به سوی جبهه ی حق علیه باطل رهسپار می شوم

و می جنگم با تمامی  حرف هایی که از سر ضعف و ناتوانی است و نه  بیشتر...

منبع:برداشتی آزاد از پاسخ یک دوست به مخاطبی در وبلاگش......